8

SMALL HEART ATTACK

Dziecko, co się z tobą dzieje? - Moja mama przeżywa jakiś kryzys wieku średniego, czy co?
- A co ma się dziać, mamo? 
- Erin, w chmurach latasz, czy co? Mówię do ciebie, pytam się, a ty nawet mnie pewnie nie słyszałaś. Kto i co ci zrobił, hm? 
- Och, a kto mi mógł coś zrobić, co? - Od rana pomagam mojej mamie w przygotowywaniu jedzenia na jakiś jej Zlot Początkujących Pań Domu. Tak, tak, początkujących. Nie wiem skąd ta nazwa, skoro należą do jej ,klubu' same babki po czterdziesctce z czwórką dzieci.
- A ten, Luke, prawda? ­­­
- Co z nim?
- No nie mów, że ci się nie podoba, córuś.
- Jest ładny.. bardzo ładny, ale to tylko kolega, mamo. Skończ wreszcie o nim gadać.
- Tylko mówię, że mogłabyś z nim gdzieś wyjść, no wiesz..
- Nie, nie wiem,wytłumacz mi.
- No Boże Święty, na randkę mogłabyś z nim gdzieś wyjść!
- Skoro tak na niego lecisz, to sama się z nim umów. 
- Nie, nie umówię się z nim, bo mam męża, dzieci i czterdziestkę za rok! Chciałam ci po prostu powiedzieć, że do siebie pasujecie i fajnie by było widywać takie ciacho u siebie w domu. Boże, a jakie śliczne by były wnuki, ach, Erin, zastanów się jeszcze, dobrze?
- Aha, mamo, to żenujące...
- Och, jakie żenujące, to słodkie!
Naszą ,przemiłą' rozmowę przerywa nam odgłos dzwoniącego telefonu. Z góry wiem, że to mój telefon, bo tylko mój iphone ma na tyle głośny dzwonek, żeby dało się go słyszeć z drugiego końca domu, ba, z innego piętra. Słyszę tylko jak moja mama wzdycha pod nosem i mamrocze coś o ,Moim Chłopaku'. Ygh, niech ona w końcu da sobie spokój z Lukiem, niedawno go poznałam, a ona zakochała się w nim za pierwszym spotkaniem, kiedy to było? Ach, kiedy przyszedł do mnie po, naszej słodkiej ran.., tfu, po naszym spotkaniu. Było wtedy milusio. Nawet bardzo. Kurde, Erin, ogarniesz się w końcu i odbierzesz ten telefon, czy będziesz tak stała przy drzwiach i lampiła się w nie, jak krowa w mur? Tak, jestem jak najbardziej za. Nie, no proszę cię, odbierz. Dobra.
Wchodzę do pokoju i rzucam się na telefon leżący na biurku. Cóż, ten kto dzwoni, jest bardzo cierpliwy, nie powiem.
-Halo?- czy wyszedł mi brytyjski akcent, czy tylko się przesłyszałam?
- Halo? Erin? To ja, Luke.- czemu moje serce zaczyna bić kilka razy szybciej? Co jest grane?
- Ach, siemka Luke. Co tam?
- Um, tak sobie myślałem, że, hm, no nie wiem.. może... ugh.- Od kiedy Luke się taki wstydliwy zrobił, co?
- Och, Luke. Weź się w garść i mi powiedz, o co chodzi, bo przyjdę do ciebie, chociaż nie, czekaj, nie przyjdę, bo nawet nie wiem gdzie mieszkasz. No wiesz co? Nawet nie wiem gdzie mieszkasz. Powinieneś już dawno mnie tak przyprowadzić. Foch.
Słyszę śmiech po drugiej stronie słuchawki. Tylko jeden mały problem, to nie jest śmiech Luka. Jezuniu, jego głos i śmiech, odróżniłabym z zamkniętymi oczami. Erin, gdzie tu sens, co? Oczami słuchasz? Dziecko, ogar i do szkoły. Aha, jasne. 
- Luke, jest ktoś z tobą?
- Yy, tak jakby, ale, och, Erin, co ty ze mną robisz, co? - zawał, ludzie zawał! Czy on powiedział... akhfyug. Boże, mini zawał serca. Och, padam na łóżko, ratunku. Czuję jak moje serce gwałci płuca. Szkoda mi ich, dużo się wycierpią leżąc w moim ciele. 
- A co ja niby z tobą takiego robię, co?- mój głos drży i brzmi jakby mówiła za mnie moja czteroletnia kuzynka, która udaje głosy księżniczek, spoko.
- Ach, chciałem się tylko zapytać, czy nie wyszła byś gdzieś dzisiaj, co? Znaczy, jak nie chcesz to nie. Sama zdecyduj. - słyszę jakiś plask po drugiej stronie słuchawki. Nie, nie zapytam się co to było, bo i tak mi nie powie. Kit. Zapytał się o co? Och, o.. randkę? Aww, ale słodko. Jasne, że się zgodzę.
- Och, jasne, że wyjdę. Ale gdzie? I kiedy?
- No nie wiem, może.. która jest godzina? Ok, jest czternasta, więc tak może za godzinę w Wattle Park, pasuję ci? 
- Jasne, dzięki, że dzwonisz. Kończę, bo chyba moja mama nie skończyła ze mną, rozmowy.- Nacisk na ostatnie słowo, może się domyśli o co mi chodzi. Nie, nie domyśli się, to facet, Erin. Dobra, jak sobie chcesz.
~*~
- Jak wyglądam?

- Pięknie. Luke na pewno będzie zadowolony.
- Och, mamo, a skąd ty możesz wiedzieć, że idę gdzieś akurat z nim, co?
- Um, bo Simone jeszcze nie wróciła i odkąd go poznałaś, to gadasz tylko o nim?
- Naprawdę tylko o nim? Ups.
Mama cicho się zaśmiała, po czym dała mi trochę pieniędzy i plasnęła mnie w tyłek? Aha?
-Buźka, idę. 
-Aha, trzymaj się.
Wychodzę z domu i od razu zakładam moje okulary przeciwsłoneczne. Jestem ubrana w jeansowe spodenki, do tego koszulka w paski i koszulę w kratę. Tak, tak, ja i mój hipsterski styl, ach, cudo. 


Idąc chodnikiem zauważam rosnącą naokoło roślinność. Piękne, kolorowe kwiaty, wielkie i zielone drzewa. W  Australii całym rokiem jest gorąco, chodź teraz Matka Natura przebiła całą siebie. Nie wiem, jak my wytrzymujemy w temperaturze plus trzydzieści stopni. Wczoraj było nawet trzydzieści jeden. A ja, marnotrawna Erin, nawet nie próbowałam się opalić. Hańba.
Wyciągam mój telefon, mam jeszcze kilkanaście minut. Na pewno się nie spóźnię, no proszę was. Ja? Z moją super kondycją? Pfi.
~*~
- To co? Jeszcze jedna porcja?- Siedzimy z Lukiem na, jakże wygodnych, wielkich kamieniach ustawionych na zieloniutkiej trawie w naszym parku. Jemy już chyba z piątą porcję lodów, ale jest tak gorąco, że nie dalibyśmy bez nich rady. 

 - Niee, chcesz mnie utuczyć  Mam o wiele lepszy pomysł. - Ta, ciekawe czy on się zgodzi, w końcu nie każdy nosi strój kąpielowy, pod ubraniem. Nie każdy jest taki głupi, jak ty, Erin. Oj tam.
- No dawaj, mądralo.
- Po co mamy wcinać tyle lodów, żeby ochłonąć, skoro mamy taki piękny ocean, co? Przecież można w nim pływać. No, chyba że nie chcesz się przy mnie rozbierać, haha.
- Nie, znaczy, ja? Mam się wstydzić, ciebie? Och, chyba mnie nie znasz, Erin. Tylko mi nie mów, że nie zakładasz stroju kąpielowego pod ubranie? - Tak! Czyli nie tylko ja, jestem taka dziwna.
- Jasne, że noszę. Tak na wszelki wypadek. A pamiętasz ten dzień,  jak Earl prawie się utopił? Boże, jak ja się wtedy bałam.
- Haha, sikałaś ze strachu, młoda. Ach, a ja byłem taki bohaterski i nosiłem tego kloca na rękach przez całą drogę. Nie wiem czym wy go tam karmicie.
- Mi to mówisz? Czasami budzi mnie skacząc po moich plecach. To dopiero jest przeżycie!- Luke zaczyna się śmiać, a ja dumna ze swojego, żartu, tylko chichoczę w rękaw.- To jak? Idziemy popływać?
- Jasne, chodź.
Wstajemy, a ja odruchowo zetrzepuję z moich spodenek brud.  Luke robi to samo, po czym, uwaga, bierze mnie za rękę! Och, nie wiem jak ja z nim mogę iść, zaraz dostanę zawału, Boże, ratunku!
~*~
- Ale idzie fala! Erin, nurkuj! Boże, co to był za skok, proszę pana! Gówno, Erin, hahah, jeden zero. 
- Luke, na pewno wszystko w porządku? Chyba za głęboko zanurkowałeś.
- Nie, no coś ty! Wszystko w porządku, a teraz chop!- przewiesza mnie sobie przez ramię, a ja, uderzając go lekko w plecy i krzycząc, żeby tylko nie gapił się na mój tyłek, wiszę na nim, jak idiotka. W końcu zrzuca mnie prosto do wody. Luke nurkuje i doskonalę widzę go pod powierzchnią. Patrzymy na siebie przez jakiś czas, ale na nasze nieszczęście, nie mamy rybich płuc, dlatego zaraz wynurzamy się. Mój instynkt samozachowawczy każe mi podpłynąć na brzeg, więc ostatni raz zanurzam głowę w wodzie i z niej wychodzę. Jeżeli jeszcze chwilę bym tak została, to obiecuję wam, że wyglądałabym jak jakaś stara babcia z tą swoją pomarszczoną skórą. Trzy razy nie, dziękuję.
- Luke! Luke! Luke! Chodź do nas! Och, Boże, jaki on śliczny, prawda?!- wtf? Kto to krzyczy? Ledwo co się odwróciłam, zauważyłam dużą grupę dziewczyn biegnących w kierunku moim, znaczy, biegną do Luka, dlatego szybko się odsuwam, żeby mnie nie poturbowały. No to mam P R Z E K I C H A N E.
~*~
- Och, dajcie już spokój. Tak, chcę przejść. Tak, jasne, że was kocham. Mhm, dobrze. Miłego dnia.
- Co to było, co? 
- Och, Erin, daj spokój. Sam nie wiem. O Boże! Nie, tylko nie to.. A myślałem, że będziemy mogli odpocząć. - Zaczynam rozglądać się za kolejnymi napadami fanek, ale nikogo nie zauważam.
- O co ci chodzi? - szepczę do Luka.
- Reszta Janoskians tu jedzie. I mają kamerę.- Nagle robi mi się czarno przed oczami. Jestem tylko w stroju kąpielowym, mam mokre włosy i zaraz mam poznać, mam nadzieję, moich szwagrów i kolegów Luka? Nie dziękuję. 
Oglądam się we wszystkie strony i widzę czwórkę chłopaków jadących na bmxach, a nie, jeden, biegnie. Boże, jaką on musi mieć kondycje. Na dodatek przebrani są w jakieś kolorowe stroje niczym wyjęte z komiksów.  Luke miał rację, oni są dziwni. Kiedyś mi o  nich opowiadał, jego bliźniak- Jai podobno kiedyś wypił zgniecionego ślimaka z mlekiem. Rzygać mi się po tym chciało, bo Luke wszystko opowiada, hm, bardzo realistycznie i szczegółowo.
Mam nadzieję, że przypadnę im do gustu. 

***
UCH. Taka śliczna pogoda. Informuję was i idę na dwór. A wy przeczyatć, skomentować i na świeże powietrze. Miłego dnia!
  
PS zostawiajcie w komentarzach kontakt. Dziękuję.